کد مطلب:313849 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:189

ابالحسن علی بن محمد الهادی
نخستین فرزند امام نهم علیه السلام در نیمه ی ماه ذیحجه سال 212 هجری، دیده



[ صفحه 173]



به گیتی گشود. پس از پدر درخشان ترین و شامخ ترین شخصیت اسلام بود، امام علیه السلام معاصر با خلفاء و زمامدارانی بود كه آنان را، «محوشدگان» می نامیدند.

معتصم عباسی، محو در خونریزی و هارون واثق پسرش، محو در لذت طلبی و جعفر متوكل برادر وی، محو در عقده های روانی بود. متوكل، امام را در سال 243 هجری به وسیله ی یكی از فرماندهان خود از مدینه، به سامراء آورد و طی نامه ای مهرآمیز، تقاضای ملاقات كرد. ولی در باطن، امام علیه السلام در محاصره بود و خانه ی امام علیه السلام، دائما تفتیش می گردید. ولی امام علیه السلام هرگز تسلیم نشد. پس از متوكل، معتز، در ماه رجب سال دویست و پنجاه و چهار هجری، در سن چهل و یك سالگی، امام علیه السلام را مسموم و شهید كرد.

علامه ابن صباغ مالكی درباره ی امام دهم می نویسد: «تمام خصلت های امامت در امام دهم، وجود داشت زیرا فضل و علم، در حد اعلای كمال، در وی دیده می شد.» [1] .


[1] فصول المهمه، ص 277.